Os lastres que dende hai séculos teiman en mistificar o oficio poético afástano unha e outra vez da consideración de traballo. A mesma profesionalización que incrementa valor a un músico ou a unha artista plástica pode producir descrédito nunha poeta. E as mans que escriben versos chegan a ser glorificadas no mesmo movemento co que se lles nega unha xusta remuneración.
O risco de deixar a arte en mans de quen se pode permitir facela a cambio de nada remata por precipitarse nunha fenda de clase capaz de deixar fóra as voces das precarias, das excluídas, das incómodas.
Tras trinta anos de traxectoria e unha carreira internacional, unha das poucas figuras que experimenta o que é vivir deste xénero tira conclusións ao fío do vivido, e abre debate no que é o seu primeiro volume de ensaio.
Unha reflexión que tamén convida a unha ollada cómplice dende calquera oficio creativo ou cultural.
Yolanda Castaño Pereira, nada en Santiago de Compostela 1977, é unha poeta galega que se dedica tamén ao xornalismo e á televisión.
Yolanda Castaño trasladouse en 1990 á Coruña. Na Universidade da Coruña rematou Filoloxía Hispánica e cursou estudos audiovisuais. Deuse a coñecer xa na adolescencia, a través de premios de poesía menores. Con 17 anos, grazas ó Premio Fermín Bouza Brey de 1994, publicou o seu primeiro libro, Elevar as pálpebras (1995). Ademais, obtivo o Premio Johán Carballeira por Vivimos no ciclo das Erofanías, que tamén foi Premio da Crítica Española en 1998.[
Foi Secretaria da Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG) e formou parte do equipo directivo de Letras de Cal, unha editorial de poesía destinada a publicar os valores máis novos. Xunto a Olga Novo, codirixiu a revista de artes Valdeleite.
En 2023 gañou o Premio Nacional de Poesía polo seu libro Materia.
____
Editorial: Galaxia 07-2024
Idioma: Galego
