PEQUENO MANIFESTO DE IDEAS
“Saín do catre no momento en que xa non aturei máis imaxinarte afastada. Descendín dun salto deixando as ondas derrubarse sobre os teus campos de dunas e fuxín da perigosa trampa das lembranzas. Abandoneite” .
Jacobo Barros*
Non creo nas distincións dentro da fotografía, só creo no seu bo uso, o demais son convencións sociais que se lle dan por distintas razóns. A máis sa delas úsase para definir as intencións e os modos dun traballo.
Por exemplo, eu defino que No grande azul é un traballo documental de corte “clásico” onde a forza das imaxes radica no tema, ampliada esta pola plástica e pola palabra, un ensaio subxectivo no que o espectador coñece as impresións do autor, creando un todo global.
A outra causa das distincións é puramente social e ás veces snob, “este traballo artístico vai para o museo e este é xornalístico e vai para o xornal…”, todo depende de como utilicemos a fotografía.
Vivimos tempos moi difíciles para a fotografía documental. A canle normal até hai uns anos, as revistas, está máis prostituída que nunca co poder económico e coa banalidade, os xornais rara vez se interesan por este tipo de traballos, moitos autores mudaron a súa linguaxe para chegaren máis facilmente ás galerías, e publicar un libro é un ben prezado que só consegue a elite, por iso me aleda tanto que un tema tan galego teña recoñecemento dende Galiza.
Non só sinto que se rompe o tópico de que os galegos non valoramos o da casa, senón que sinto que se está a valorar dende aquí unha linguaxe tan menosprezada na actualidade. Hoxe en día o autor está máis preocupado polo seu recoñecemento persoal e pola competición diaria que polo uso correcto da imaxe e iso axuda a que prospere o descoñecemento xeral no que vivimos.
O mesmo acontece coa vida da xente do mar. Todos temos unha idea abstracta do sufrimento e do perigo no que viven, pero case ninguén para a pensar, ao comermos peixe, na carga de emocións, sentimentos e traballo que hai detrás do noso prato. Primeiro porque case ninguén nolas achega e, segundo, porque estamos inmersos na nosa propia saturación de sentimentos diarios.
Jose Romay
*Os ausentes de Castelton. Ed. Sotelo Blanco
____
Editorial: CEFIdioma: Gallego