Cando eu era pícaro aló pola Corda do Nordés falaban dun túnel desde Europa a América: ben o podía haber. Explicaría millor a intensa simbiose poética que vive Francisco entre as terras da Fisterra e as outras terras Mais aló de Fisterra. É unha simbiose suxestiva xa que logo arela superar a dobre vida, a terríbel esquizofrenia producidad polo contraste brutal entre dous mundos tan opostos.
Eiquí en Nova Iork todo son interiores: o restaurante onde traballa, o camiño de ferro por debaixo do cemento, a vivenda nun sótano. Cando saía coller o sol, só se pode sentar nun banco de cemento: non ve o sol senón o avesía do tempo gris de Nova Iork.
Francisco xamais tivo tempo pra ler; ca seque non tivo tempo pra apender a ler. El é un verdadeiro facedor de poesía: É UN AUTÉNTICO.
Por iso el cre no fondo do seu ser que ten que haber algo mellor ca "mil, un millón de verbas falsas".
____
Editorial: JUGLAR 11-2022Idioma: GAlego