Abordamos agora, dentro da conmemoración institucional do centenario do escritor de Iria Flavia que viu recoñecido o seu talento co Premio Nobel de Literatura, unha nova reedición fasimilar desta tradución histórica.
Ademáis do interese literario, este traballo e o propio proceso de relación intelectual que mantivo con Galicia nesa década ofrécennos nova luz sobre a vocación de Camilo José Cela de incorporar o universo galego e mesmo a lingua de noso na súa creación literaria, un percorrido que iniciará de feito en novelas posteriores. A recuperación desta edición recódanos tamén a capacidade dos autores e editores implicados -un círculo no que moito ten que ver Fernández del Riego- para abrir pequenas fendas para a edición galega na etapa franquista e que permitiu que a construción literaria de Galicia non fose completamente interrompida durante a ditadura. A familia de Pascual Duarte é unha novela de Camilo José Cela, publicada na lista das 100 mellores novelas en español do século XX do xornal español El Mundo. Esta novela é fundadora do xénero que se deu a coñecer como tremendismo, o cal entronca coa tradición realista española: a picaresca, o naturalismo do século XIX e a novela social dos anos trinta. É un punto de encontro de estilos que xorden na España de posguerra, dentro dos que podemos destacar o existencialismo e o extremo realismo. Os personaxes viven nun ambiente de marginación, sumidos na incultura, a dor e a angustia; isto fai que as historias viren en torno ao grotesco ou repulsivo buscando con iso impactar ao lector. Pode xa que logo dicirse que o tremendismo é un tipo de crítica social. O arquetipo destes personaxes é o protagonista desta novela, Pascual Duarte, é un habitante da Estremadura rural, a súa vida desenvólvese entre 1882 e 1937, anos nos que a realidade socio-política española estaba marcada por un clima de profunda inestabilidade. É unha das épocas máis axitadas dentro do constitucionalismo histórico con bruscos cambios de goberno e de constitución, sendo estas cartas magnas máis teóricas que fácticas. É un personaxe que carece de toda habilidade social e que soamente coñece a violencia como único recurso para solucionar os problemas que se lle van suscitando na vida. Por isto, a historia ten un argumento truculento, sórdido, abundante en escenas de violencia. A novela ten varios narradores, entre eles o principal é o propio protagonista, Pascual Duarte, quen conta a historia da súa vida cunha linguaxe que evoca a fala rural e que recorre, a miúdo, a comparacións coa natureza e frecuentemente ao uso do refranero español, cando non atopa palabras para expresar o que sente ou pensa. O protagonista da obra, naturalmente tamén se ve influenciado, condicionado e impregnado polo clima social reinante no momento e aínda que en ocasións as referencias explícitas sexan difíciles de deducir, en determinados momentos parece que o autor está referíndose implícitamente ás mesmas.
Idioma: Gallego
Ademáis do interese literario, este traballo e o propio proceso de relación intelectual que mantivo con Galicia nesa década ofrécennos nova luz sobre a vocación de Camilo José Cela de incorporar o universo galego e mesmo a lingua de noso na súa creación literaria, un percorrido que iniciará de feito en novelas posteriores. A recuperación desta edición recódanos tamén a capacidade dos autores e editores implicados -un círculo no que moito ten que ver Fernández del Riego- para abrir pequenas fendas para a edición galega na etapa franquista e que permitiu que a construción literaria de Galicia non fose completamente interrompida durante a ditadura. A familia de Pascual Duarte é unha novela de Camilo José Cela, publicada na lista das 100 mellores novelas en español do século XX do xornal español El Mundo. Esta novela é fundadora do xénero que se deu a coñecer como tremendismo, o cal entronca coa tradición realista española: a picaresca, o naturalismo do século XIX e a novela social dos anos trinta. É un punto de encontro de estilos que xorden na España de posguerra, dentro dos que podemos destacar o existencialismo e o extremo realismo. Os personaxes viven nun ambiente de marginación, sumidos na incultura, a dor e a angustia; isto fai que as historias viren en torno ao grotesco ou repulsivo buscando con iso impactar ao lector. Pode xa que logo dicirse que o tremendismo é un tipo de crítica social. O arquetipo destes personaxes é o protagonista desta novela, Pascual Duarte, é un habitante da Estremadura rural, a súa vida desenvólvese entre 1882 e 1937, anos nos que a realidade socio-política española estaba marcada por un clima de profunda inestabilidade. É unha das épocas máis axitadas dentro do constitucionalismo histórico con bruscos cambios de goberno e de constitución, sendo estas cartas magnas máis teóricas que fácticas. É un personaxe que carece de toda habilidade social e que soamente coñece a violencia como único recurso para solucionar os problemas que se lle van suscitando na vida. Por isto, a historia ten un argumento truculento, sórdido, abundante en escenas de violencia. A novela ten varios narradores, entre eles o principal é o propio protagonista, Pascual Duarte, quen conta a historia da súa vida cunha linguaxe que evoca a fala rural e que recorre, a miúdo, a comparacións coa natureza e frecuentemente ao uso do refranero español, cando non atopa palabras para expresar o que sente ou pensa. O protagonista da obra, naturalmente tamén se ve influenciado, condicionado e impregnado polo clima social reinante no momento e aínda que en ocasións as referencias explícitas sexan difíciles de deducir, en determinados momentos parece que o autor está referíndose implícitamente ás mesmas.
____
Editorial: GalaxiaIdioma: Gallego