Este non é un libro que se lea dun tirón (ou si).
Cómpre ler e andar por el a modo, como se paseásemos por un xardín sen présa, parándonos a cada paso un pouco aquí, a rente dun arona, un pouco máis alá diante doutro perfume, e así. Dicía un vello crítico literario, Sainte-Vecuve, que un libro tiña que ter color e flor.
Este parece deses. O autor, Xosé Manuel G. Trigo, demórase na delicada montaxe das pezas estruturais e entretense no cuidado do estilo, pero no fondo trátase dunha historia sinxela: a dun home que ten boa memoria, un algo de humor e bastante imaxinación. E tamén a historia dos xardíns de María Antonieta, e do París de Carolina Otero nos anos tolos de inicios do século XX, mais co pano de fondo da Galicia actual, retratada por un narrador que amece no seu caletre o vivido, o lembrado e o lido, sen distinguir, como os bos contistas, a realidade da fantasía. Nada doutro mundo, Só literatura.
Este parece deses. O autor, Xosé Manuel G. Trigo, demórase na delicada montaxe das pezas estruturais e entretense no cuidado do estilo, pero no fondo trátase dunha historia sinxela: a dun home que ten boa memoria, un algo de humor e bastante imaxinación. E tamén a historia dos xardíns de María Antonieta, e do París de Carolina Otero nos anos tolos de inicios do século XX, mais co pano de fondo da Galicia actual, retratada por un narrador que amece no seu caletre o vivido, o lembrado e o lido, sen distinguir, como os bos contistas, a realidade da fantasía. Nada doutro mundo, Só literatura.
____