A poesía de "Pesadelo da Creación" é, dito doutro xeito, un axuste de contas coa substantividade, coa configuración material da experiencia. Fálanos a poeta das "palabra/dunha nena/enterrada/na melancolía",e, a seguir, recoñece que "Rosalía entra en min/ cun ronsel de crenzas". E dende ese ser "rosaliano" -conexión e ruptura- nace a poesía de Branca Vilela para ser "unha praia de esepllos", paixón da primeira consoante aberta" , "tulipán acibeche", "sombras chinesas do son" ou "a contracción/cervical do instante". A poeta recoñécese ela mesma na acción poética, na progresión dos seus versos: o "ventree comezou a procrear alexandrinos" e "refluxo da alegoría/ resoa nas entrañas".
____
Editorial: 9- Medulia 2022Idioma: Galego