CONTO AO CARÓN DO RÍO

Unha casa non é unha maquina para vivir, é un ser co que relacionarse.

Os lugares de residencia xogan un papel crucial no desenvolvemento da poboación. Vivendas unifamiliares, edificios, e mesmo aldeas enteiras, son os lugares onde acontece todo o que finalmente formará parte da memoria individual e colectiva. Mais, que ocorre cos lugares de non residencia?
Conto ao carón do río é o sorprendente debut na narrativa de Oihane Amantegi, unha nouvelle con feitura de conto traducida ao galego desde o éuscaro por Isaac Xubín.
Situada nun lugar remoto de Xeorxia, ao sur dos Estados Unidos, a autora constrúe neste libro un relato atemporal sobre a construción do recordo, o loito e as ausencias, atravesado pola ollada infantil dunha voz narrativa evocadora e persoal.
A familia e a casa, o mel e a colmea, o soño e a simetría ou as mitoloxías da morte son os vimbios que dan forma a un universo simbólico fértil e inquedante como a beira do río Ochlockonee, que asexa detrás de cada páxina e mergulla a quen le nunha atmosfera magnética.

____